Lang heb ik het voor me gehouden, verzwegen, omdat ik er toch niets aan kan veranderen. Omdat het al zo lang geleden is, dat de tijd zijn werk heeft gedaan, zou je zeggen... Maar de tijd kan niet wegvagen wat er toen is gebeurd. Het vertrouwen in mannen wat werd weggeslagen, steeds opnieuw, op die momenten dat mannen het gevoel hadden dat ze over mijn grenzen konden gaan. Dat ze dachten iets van mij te mogen némen terwijl alles in mij zei dat IK dat niet wilde. Het heeft me veel geleerd, om beter voor mezelf op te komen, om mezelf eerder uit te spreken, om situaties eerder en beter in te schatten. Maar die onbevangenheid, daar kan ik nog elke dag naar verlangen.
Het is alweer 15 jaar geleden dat ik een presentatie gaf voor een groep mannen. De avond eindigde en één voor een gingen de heren naar huis. Mijn spullen bij elkaar gepakt viel me op dat ik nog de enige was die was overgebleven, samen met de gastheer. "Hij zou me wel even naar de auto brengen." Samen liepen we naar de parkeerplaats, die volledig afgelegen was van alles. Het viel me zomaar ineens op. Je kent dat als vrouw vast wel, zo’n onderbuikgevoel wat je dan ineens kan overvallen. Eenmaal de spullen in de auto gepakt, kwam hij té dichtbij staan en wilde hij me kussen. "Of we nog ergens wat gingen drinken." Ik zei "Ja, is goed." om snel mijn auto in te kunnen stappen, met een lichtelijk gevoel van paniek. Eenmaal op de snelweg richting huis belde hij nog, dat ik de afslag had gemist, maar dat was natuurlijk geen vergissing...
Eenmaal thuis stond ik voor de spiegel, compleet verslagen. Wat had ík nu voor aanleiding gegeven om zijn gedrag te kunnen verklaren. Waar had ik ergens een verkeerd signaal afgegeven? Was ik te vriendelijk geweest? Had ik teveel gelachen? Of waren het mijn lange krullen die een beeld van ’stoeipoes’ hadden gegeven? Ik pakte een schaar en knipte mijn lokken kort!! Dit wilde ik niet nog een keer meemaken. Het gedrag van anderen kon ik niet beïnvloeden maar ik kon er wel voor zorgen, dat de kans op herhaling zo klein mogelijk werd. Als ik minder zou stralen, als ik minder zou lachen, als ik minder….
Jarenlang heb ik mezelf tekort gedaan door met minder genoegen te nemen. Door minder van het leven te genieten doordat ik mezelf minder liet zien. Door me in te houden, omdat ik had geleerd dat de Wet van Aantrekkingskracht ook een ‘dark side' heeft. En zo zijn er volgens mij heel veel vrouwen (én mannen), die toch op de een of andere manier ‘geleerd’ hebben hun licht te dimmen. En dat vind ik eeuwig zonde!! Daarom vind ik het zó belangrijk dat we als vrouwen met elkaar verbinden, in kracht en kwetsbaarheid. Dat we elkaar zien, sterken en aanmoedigen. Dat we er voor elkaar zijn, zodat we ons gedragen voelen, en veiligheid ervaren bij elkaar waarin we mogen ontdekken, onszelf en onze talenten. "We Rise by Lifting Others."
Het overvalt me nog regelmatig, dat ik in het bijzijn van mannen het gevoel krijg dat ze meer willen, en dat ik op slot sla. Dat ik me onveilig voel, hoewel ik weet dat ik mezelf inmiddels (beter) kan beschermen. Die angst zal er misschien (deep down) wel altijd blijven, nu nog, na al die jaren. Maar ik kijk ‘m aan, alleen dan wordt ie kleiner! Ik ga het aan, door 2022 mijn meest stralende jaar ooit te maken!! Straal je mee, mooie, lieve vrouw?
Liefs, Bo
Partner in Shine
Fotografie Maarten van der Voort
コメント